Kiły kapusty – objawy i rozwój choroby

Głównym źródłem infekcji jest zakażona gleba na rozsadnikach lub zakażone podłoże i substrat torfowy. Patogen zimuje w formie zarodników przetrwalnikowych, które mogą przetrwać w glebie do 8 lat. Wiosną powstają zarodniki pływkowe, które wnikają przez włośniki do korzeni roślin.  Zainfekowane komórki powiększają się i nadmiernie dzielą, a po kilku do kilkunastu dni na korzeniach widoczne są  już charakterystyczne narośle.  Proces ten zakłóca pobieranie wody i składników pokarmowych. W skutek tego rośliny zaczynają więdnąć, zwłaszcza w czasie słonecznych dni. Narośle w czasie okresu wegetacji roślin mogą ulegać rozkładowi powodowanemu przez bakterie gnilne. Z rozkładających się narośli wydostają się bardzo duże ilości zarodników pływkowych, które mogą infekować następne rośliny żywicielskie. Rośliny kapusty zaatakowane w późniejszej fazie wzrostu mają zdolność tworzenia korzeni przybyszowych, co pozwala roślinie na jej przetrwanie i wydanie plonu handlowego.

Rozwojowi kiły kapusty sprzyja niskie pH gleby, wysoka wilgotność i temperatura (optimum 21-25°C). W temperaturze poniżej 15°C infekcja korzeni przebiega bardzo powoli lub do niej nie dochodzi. W Polsce choroba występuje na wszystkich typach gleb. Zagrożone kiłą są także gleby torfowe (torfy niskie) oraz torfy wysokie skąd pozyskiwany jest surowiec do produkcji substratów torfowych.

Kiły kapusty – profilaktyka i zwalczanie 

Podstawową metodą ochrony przed ta chorobą są działania profilaktyczne prowadzone zgodnie z IOR.

Do podstawowych zabiegów  należy zmianowanie, tj. 4-5 letnia przerwa w uprawie roślin kapustowatych na tym samym stanowisku. W tym okresie można uprawiać: cebulowate (cebula, czosnek, por), dyniowate (ogórki, dynia, melon), bobowate (groch, fasola, bób, wyka, peluszka, łubin), psiankowate (pomidor, ziemniak), marchew, sałata, zboża (pszenica, żyto, jęczmień, owies), facelia. Niewskazane są stanowiska po wieloletnich roślinach bobowatych jak lucerna lub koniczyna oraz po łąkach i pastwiskach.

Należy unikać uprawiania kapustnych na glebach zwięzłych i podmokłych. Gleby kwaśne (pH poniżej 6,0) powinny być wapnowane – przez stosowanie 2-4 ton/ha nawozu wapniowego (forma tlenkowa lub wodorotlenkowa). Inne formy wapnia są mało efektywne.

Do zabiegów profilaktycznych zaliczane jest także:

  • chemiczne odkażanie gleby na rozsadnikach w tunelach foliowych, inspektach oraz ziemi do produkcji doniczek
  • stosowanie doglebowo środka (fluazynam) w dawce 2-3 l/ha metodą opryskiwania powierzchni gleby i wymieszania do głębokości 10 cm
  • stosowanie doglebowo nawozu o działaniu odkażającym Perlka metodą wysiania i zmieszania go z glebą, minimum 3 tyg. przed sadzeniem rozsady
  • zaprawianie korzeni rozsady bezpośrednio przed sadzeniem w wodnym roztworze zalecanych do tego celu preparatów
  • podlewanie rozsady przed lub po sadzeniu w polu zalecanymi preparatami
  • usuwanie z pola porażonych resztki roślin  przed ich zniszczeniem
  • uprawa odmian odpornych na P. brassicae