Nawożenie papryki – fertygacja
W integrowanej produkcji papryki nawożenie jest ściśle związane z nawadnianiem. W celu zmniejszenia zużycia nawozów i wody, przy jednoczesnym zapewnieniu roślinom optymalnych warunków pokarmowo-wilgotnościowych, stosuje się fertygację.
Nawożenie doglebowe papryki
Nawożenie papryki, uprawianej na glebie prawidłowo nawożonej przedwegetacyjnie, rozpoczyna się dopiero w momencie zawiązywania owoców na pierwszym piętrze korony, ale podlewanie rozpoczyna się już w 3-5 dni po sadzeniu. Zaniechanie nawadniania bezpośrednio po sadzeniu zmusza korzenie do rozrastania się w poszukiwaniu wilgoci w głębszych warstwach podłoża. Przy nieodpowiedniej zasobności podłoża, pożywkę o określonym składzie wprowadza się zaraz po ukorzenieniu roślin, w ilości 0,5-0,7 dm3/roślinę.
Jak prowadzić fertygację papryki?
Fertygacja prowadzona jest roztworami nawozowymi, których skład i dawki dostosowane są do fazy rozwojowej papryki. W zależności od potrzeb mogą być one korygowane zgodnie z wynikami analiz chemicznych podłoża lub roślin.
Papryka nie wytwarza typowego korzenia palowego, system korzeniowy jest wiązkowy, dlatego najintensywniejsze pobieranie składników odbywa się z ok. 30-50 cm głębokości i powierzchni ok. 0,5 m2 gleby. Wykonując analizę chemiczną podłoża spod roślin nawadnianych kroplowo należy pobrać próbkę z miejsca oddalonego o 10-15 cm od emitera, tj. najczęściej ze środka międzyrzędzi i głębokości 20 cm. Składniki zostają bowiem przemieszczone wraz z wodą na głębokość, w strefę najaktywniejszych korzeni. Zatem uzyskane wyniki analizy będą zbliżone do istniejącego stanu zasobności gleby.
Przy stałej fertygacji, głębokość pobierania prób wynosi 10-15 cm, ponieważ ciągłe dokarmiane sprzyja płytszemu rozrastaniu się korzeni. Należy zwrócić uwagę, że przy prawidłowym wzroście i rozwoju rośliny w dobrym podłożu, w próbie pobranej około 24 godziny po ostatnim nawożeniu może prawie całkowicie brakować azotu. Inne składniki pobierane są znacznie wolniej, dlatego prawidłowe wyniki takiej analizy powinny wykazać tylko około 50% optymalnego w tym momencie poziomu K i 80% P. Nie powinna być również niepokojąca ok. 30% zwyżka zawartości Mg i Ca.
W podłożu zbyt wilgotnym najczęściej korzenie są niedotlenione i nie pobierają magnezu, w podłożu przesuszonym zaś – korzenie nie pobierają wapnia.
Ogólne zasady sporządzania pożywek
Do sporządzania pożywek stosuje się tylko w pełni rozpuszczalne nawozy: saletrę amonową (ewentualnie tylko na początku uprawy), saletrę potasową, wapniową lub wapniowo-magnezową, monofosforan potasowy, rzadziej jako źródło fosforu stosuje się fosforan amonowy, też tylko w fazie intensywnego wzrostu wegetatywnego (IWW) ewentualnie rozpuszczalny siarczan potasu, siarczan magnezu, a jeśli potrzeba – do zakwaszania kwas azotowy lub fosforowy, które są również źródłem obu makroelementów.
Skład pożywki może być więc modyfikowany także w zależności od kondycji roślin (np. nadmierny rozwój masy zielonej-więcej potasu mniej azotu) i warunków pogodowych (np. bardziej stężona pożywka podczas pochmurnej pogody, więcej fosforu podczas wiosennych chłodów). W przypadku nawozów o stałym składzie, dostępność składników należy regulować zmieniając stężenie pożywki od 0,2% do 1%.
Więcej informacji na portalu pododlonami.pl: „Wskazówki na temat nawożenia papryki„
Źródło: „Metodyka uprawy papryki (wyd. drugie)”, Opracowanie zbiorowe zespołu Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach pod kierunkiem: prof. dr hab. Franciszka Adamickiego dr hab. Bożeny Nawrockiej, Warszawa, listopad 2015 r.
