Do przygotowania substratów uprawowych wykorzystywany jest przede wszystkim torf wysoki, który zostaje się z torfowiska pozyskany 3 metodami (zazwyczaj dwuetapowo).

Wyróżniamy:

  • Torf cegiełkowy. Jest wycinany maszynowo z torfowiska w postaci kostek, które układane są w rzędy i suszone na słońcu. Gdy  kostki osiągną wilgotność 20-25% są kruszone i przesiewane w celu uzyskania odpowiedniej frakcji. Ma dużą pojemność wodną i powietrzną. Ma lepszą retancję, tj. długotrwale utrzymuje wodę niż torf frezowany.
  • Torf frezowy.  Najpierw jest ścinany z powierzchni torfowiska do głębokości kilku centymetrów a następnie,  zebrany mechanicznie, rozluźniony torf, jest układany na pryzmy. Torf frezowany odznacza się dużą miałkością – ma porozrywane i rozdrobione włókna.  Ma dużą pojemność wodną.
  • Humitorf. Torf ciemny pochodzi z głębszych warstw torfowiska. przemrożony. Ma dużą dużą pojemność wodną.

Substraty uprawowe zawierają mieszankę torfu frezowego i cegiełkowego lub frezowego i huminotorfu, w rożnych proporcjach, z dodatkami:

  • nawozów – głównie wapniowo-dolomitowych (odkwaszających substrat) oraz  z makro – i mikroelementami;
  • innych materiałów poprawiających właściwości podłoża takich jak hydrożele, keramzyt, perlit, piasek, itd.  Więcej informacji w artykule: „ Dodatki do podłoży”

Skład substratów powinien być dopasowany do wymagań poszczególnych gatunków  i etapu uprawy roślin.