Objawy niedoboru składników pokarmowych w kapuście pekińskiej
Kapusta pekińska należy do warzyw o dużych wymaganiach pokarmowych. Niedobory poszczególnych składników pokarmowych w kapuście pekińskiej powodują nieprawidłowości w jej wzroście i rozwoju.
Objawy niedoboru makroelementów
Azot (N) – najstarsze, dolne liście stają się jasnozielone, po czym szybko żółkną. Chloroza posuwa się w kierunku wierzchołka. Przy silnym deficycie azotu żółkną także młodsze liście. Główki są małe, niedorośnięte, plon znacznie obniżony.
Fosfor (P) – osłabiony wzrostem. Liście są drobne. Czerwonym przebarwieniem starszych liści, zaczynające się od brzegów blaszki liściowej. Osłabienie tempa wzrostu i opóźnienie tworzenia główek.
Potas (K) – kruchość liści. Utrata intensywnie zielonej barwy na brzegach liści zewnętrznych – brzegi dolnych liści, poczynając od wierzchołka – jaśnieją, następnie żółkną i zamierają (zasychanie brzegów blaszki liściowej).
W konsekwencji dolne liście mogą się obłamywać w trakcie zbioru i transportu. Główki są małe i luźne, słabo wykształcone.
Wapń (Ca) – w młodych tkankach kapusty jest przyczyną choroby fizjologicznej „tipburn” – brzegowego zamierania blaszek liściowych. Na obwodzie najmłodszych liści sercowych, widoczne są jasnobrązowe nekrozy, stopniowo czerniejące. W przypadku starszych roślin, zbrunatnienie tworzy się wokół głąba wewnątrz główki i jest widoczne dopiero po jej rozcięciu. Tipburn ujawnia się w okresie wegetacji i nie rozwija się dalej podczas przechowywania, ale uszkodzone miejsca mogą być wtórnie infekowane przez bakterie powodujące gnicie.
Siarka (S) – zahamowania wzrostu części nadziemnych rośliny. Chloroza międzyżyłkowa na liściach najmłodszych.
Objawy niedoboru mikroelementów
Bor (B) – młode liście sercowe są jasnozielone, następnie grubieją, sztywnieją i stają się kruche. Przy ostrym niedoborze najmłodsze liście zamierają, zamierają także wierzchołki wzrostu, rośliny nie zawiązują główek.
Mangan (Mn) – chlorotyczne plamki między nerwami liści. Nerwy liści pozostają zielone, tkanki pomiędzy nerwami zmieniają kolor na słomiasty. Przy przedłużającym się niedoborze, tkanki zaczynają zamierać. Główki mogą nie zawiązywać się.
Miedź (Cu) – chlorozy oraz zasychania brzegów starszych liści, zwiędniętego wyglądu i zahamowania wzrostu.
Molibden (Mo) – zahamowanie wzrostu blaszek liściowych oraz chlorozy na młodych liściach. Brak tego pierwiastka powodowane zaburzeniem gospodarki azotem co m.in. wzrost roślin, powoduje przedwczesne gnicie podczas przechowywania.
Żelazo (Fe) – chloroza liści wierzchołkowych.
