Wymagania klimatyczne

Optymalna temperatura dla wzrostu i rozwoju marchwi mieści się w około 15-21˚C. Pozwala ona na uzyskanie najlepszego wybarwienia korzeni oraz najwyższej zawartości karotenu i cukrów. W niskich temperaturach korzenie się nadmiernie wydłużają a w zbyt wysokich skracają i deformują.

Optymalna temperatura kiełkowania nasion wynosi 20-25˚C, minimalna temperatura 4˚C. Przy siewie nasion w glebę wilgotną i ogrzaną wschody mogą się pojawić nawet po 8-10 dniach od siewu. Siewki i większe rośliny znoszą przymrozki. Dłużej utrzymujące się chłody (poniżej 10˚C) po wschodach marchwi mogą powodować wytworzenie przez rośliny pędów kwiatostanowych, przez co korzenie zdrewniałe i nie nadają się do konsumpcji. W niskich temperaturach wschody marchwi często następują dopiero po 4-5 tygodniach.

Wymagania glebowe

Marchew dobrze rośnie na większości typów gleb występujących w Polsce. Preferuje gleby średnio ciężkie i lekkie gleby piaszczysto-gliniastych, bogatych w próchnicę, o przepuszczalnym podłożu. Na takich glebach nie występuje groźne dla wschodów zaskorupianie się, a zbiór nie nastręcza większych trudności. Lekkie, próchniczne gleby, szybko obsychające wiosną, są szczególnie pożądane przy uprawie marchwi na wczesny zbiór, gdyż pozwalają na wczesne rozpoczęcie zabiegów uprawowych i wysiew nasion.
Marchew dobrze rośnie także na glebach torfowych o uregulowanych stosunkach wodnych, ale
trzeba się liczyć niekiedy ze zwiększoną kumulacją azotanów.

Nie nadają się do jej uprawy gleby bardzo ciężkie, zaskorupiające się, kamieniste oraz zlewne, podmokłe i kwaśne. Na takich glebach marchew gorzej rośnie, korzenie są często niekształtne i rozwidlone, a zbiór jest utrudniony.

Dla marchwi optymalny odczyn gleby mineralnej mieści się w granicach pH 6-7, a gleb torfowych pH 5,5-6. Ważny jest nie tylko odczyn gleby ale także jej zasobność w wapń. Optymalny poziom zawartości tego składnika w glebie dla marchwi wynosi 1000-2000 mg Ca/dcm3 gleby. W różnych badaniach stwierdzono, że przy odczynie gleby powyżej pH 6,5 i zawartości wapnia powyżej 1500 mg/dcm3 pobieranie i akumulacja metali ciężkich a zwłaszcza kadmu było wyraźnie ograniczone. Mniejsza była również kumulacja azotanów. Marchew źle rośnie na glebie świeżo wapnowanej, należy więc odpowiednio wcześnie zbadać odczyn gleby na której będzie uprawiana, tak aby w przypadku konieczności wapnowania można byłoby je przeprowadzić już pod roślinę przedplonową.

Wymagania wodne

Marchew posiada umiarkowane wymagania wodne i najlepiej rośnie gdy zawartość wody
w glebie wynosi 65-70% polowej pojemności wodnej. Największe zapotrzebowanie na wodę
przypada u niej na okres intensywnego przyrostu masy korzeni, tj. na około 2 miesiące przed
zbiorem. Na niedobór wody w glebie wrażliwa jest także w okresie wschodów. Niebezpieczne są
dla niej intensywne opady deszczu po długotrwałej suszy, gdyż dochodzi wówczas do
masowego pękania wzdłużnego korzeni spichrzowych. Źle znosi również trwałe nadmierne
uwilgotnienie gleby. Korzenie są wtedy krótkie, często silnie rozwidlone oraz słabo wybarwione.

Wybór stanowiska i zmianowanie

Marchew ma duże skłonności do nadmiernej kumulacji metali ciężkich, a zwłaszcza kadmu i ołowiu. Nie należy więc lokalizować plantacji na terenach o podwyższonej ich zawartości. Gleby, które zawierają większe ilości tych pierwiastków nie nadają się pod uprawę marchwi.

Chociaż dobrze plonuje na glebach zasobnych w próchnicę, jednak nie powinno się jej uprawiać w pierwszym roku po nawożeniu obornikiem, gdyż sprzyja on zwiększonej kumulacji azotanów oraz zniekształcaniu i rozwidlaniu się korzeni, a także zwiększa możliwość porażenia przez połyśnicę marchwiankę. Z tych względów uprawia się ją zwykle w drugim lub trzecim roku po oborniku.

Z uwagi na połyśnicę marchwiankę i niektóre mszyce nie wskazana jest lokalizacja plantacji marchwi w pobliżu większych skupisk drzew (zwłaszcza topoli) oraz krzewów i innych zarośli. Marchew nie jest wrażliwa na wiatry i ze względów zdrowotnych najlepiej udaje się na otwartej przestrzeni.

Najlepszymi dla marchwi są stanowiska wolne od chwastów, zwłaszcza po ogórkach i innych dyniowatych oraz po cebuli i warzywach kapustowatych.

Ze względów fitosanitarnych nie należy jej uprawiać po sobie ani innych roślinach baldaszkowatych częściej niż co cztery lata, aby nie dopuścić do nadmiernego rozwoju i rozprzestrzeniania się chorób i szkodników, a zwłaszcza nicieni, połyśnicy marchwianki i parcha zwykłego.

Przydatność najważniejszych roślin rolniczych i warzywnych jako przedplonu dla marchwi:

  • Rośliny zalecane: zboża, kukurydza, cebula, por, czosnek, kapusty, kalafior, rzodkiewka, rzodkiew, rzepak, rzepik, gorczyca, ogórek, dynia, bób, bobik, koniczyna, lucerna, facelia.
  • Rośliny nie zalecane: marchew, pietruszka, seler, pomidor, papryka, ziemniak, groch, fasola, wyka, peluszka, łubiny, buraki.

W uprawie po roślinach motylkowatych istnieje zagrożenie nagromadzenia się w korzeniach spichrzowych zbyt dużych ilości azotanów. Należy w tym przypadku silnie ograniczyć nawożenie azotem, bądź w ogóle z niego zrezygnować.

Wymagania pokarmowe i potrzeby nawozowe marchwi

Źródło: „Metodyka Integrowanej Produkcji Marchwi (wydanie drugie)”, Opracowanie zbiorowe Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach, Warszawa 2015