Wymagania nawozowe i potrzeby pokarmowe kapusty białej
W integrowanej produkcji kapusty nawożenie ustala się na podstawie: potrzeb pokarmowych roślin, oczekiwanego plonu, miejsca w płodozmianie oraz rodzaju gleby i jej zasobności w składniki pokarmowe. W oparciu o wykonaną analizę można ocenić, czy i w jakiej ilości będzie potrzebne dodatkowe nawożenie mineralne.
Wymagania pokarmowe
Kapusta biała należy do warzyw o dużych wymaganiach pokarmowych. Powinna mieć zapewnione dobre zaopatrzenie w składniki pokarmowe od posadzenia w polu do czasu formowania główek, gdyż wytworzona w tym okresie duża masa roślin gwarantuje odpowiednio wysoki plon. Ocenia się, że przy plonie 70 ton z hektara kapusta głowiasta późna pobiera z gleby 250 kg N, 90 kg P2O5, 300 kg K2O, 18 kg MgO, 350 kg CaO.
Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie (mg/dm3), kapusta wczesna/późna:
N (azot) 105-120 / 120-135
P (fosfor) 50-60 / 60-70
K (potas) 160-190 / 180-210
Mg (magnez) 55-65 / 65-75
Ca (wapń) 700-1200 / 1000-1500
Wymagania nawozowe
Podstawowe znaczenie ma nawożenie organiczne, jako źródło próchnicy glebowej i składników pokarmowych dla roślin. Nawozy mineralne stosuje się tylko dla uzupełnienia niedoborów składników w glebie, w oparciu o analizę chemiczną. Wykonuje się ją przed uprawą. W zależności od wyników należy dokonać bilansu składników w glebie oraz ustalić dawki nawozów organicznych i uzupełniająco nawozów mineralnych. W bilansie składników po stronie przychodów uwzględnia się składniki pochodzące z nawozów (naturalnych, organicznych i mineralnych), z przyorywanych nawozów zielonych i resztek pożniwnych, a w przypadku azotu również azot z mineralizacji próchnicy glebowej. Po stronie rozchodów uwzględnia się składniki zabierane z plonem roślin (zawarte w plonie głównym i ubocznej masie roślinnej wywożonej z pola).
Bilans azotu nie może być zrównoważony, gdyż występują nieuniknione straty tego składnika na skutek ulatniania się jego gazowych związków (denitryfikacja) oraz wymywania do głębszych warstw gleby. Jednak powinien on być zawsze dodatni, gdyż po uprawie musi pozostać w glebie pewna ilość azotu, jako rezerwa dla utrzymania odpowiedniej aktywności biologicznej gleby. Ważnym jest, aby ta rezerwa nie była zbyt duża, gdyż grozi to wypłukiwaniem jego nadmiaru i zanieczyszczeniem wód gruntowych. Bezpieczna rezerwa dla azotu wynosi 30 kg N/ha.
W przypadku fosforu i potasu bilans tych składników może być zrównoważony na glebach o średniej zasobności. Na glebach o zbyt niskiej zawartości zaleca się stosowanie dawek wyższych o około 50 %, aby nie nastąpiło zbytnie zubożenie gleby w te składniki. Natomiast na glebach o bardzo wysokiej zasobności dawki należy zmniejszyć o około 50% w stosunku do pobrania.
Należy unikać nadmiernego nawożenia, gdyż nie tylko drogo kosztuje, ale jest niebezpieczne dla środowiska. Składniki pokarmowe stosowane w ilościach przekraczających możliwości pobrania ich przez rośliny, ulegają wymywaniu i zanieczyszczają wody gruntowe. Ponadto, są przez rośliny pobierane i gromadzone w nadmiernych ilościach powodując u wielu gatunków wysoką zawartość azotanów oraz potasu w częściach jadalnych, co obniża jakość plonu i jego wartość odżywczą.
„Źródło: „Metodyka INTEGROWANEJ PRODUKCJI KAPUSTY GŁOWIASTEJ”, Opracowanie zbiorowe Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach, Warszawa 2016 r.
