Wymagania nawozowe i potrzeby pokarmowe szpinaku
W integrowanej uprawie szpinaku istotne znaczenie ma nawożenie organiczne jako źródło próchnicy glebowej i składników pokarmowych dla roślin. Nawożenie mineralne powinno być jego uzupełnieniem.
Szpinak należy uprawiać w pierwszym lub w drugim roku po oborniku. W uprawie w pierwszym roku po oborniku często nie ma potrzeby dodatkowego zasilania roślin nawozami mineralnymi, z wyjątkiem azotu. Szpinak dobrze reaguje na nawozy organiczne, dlatego też nawozy mineralne stosuje się tylko dla uzupełnienia niedoborów składników w glebie.
Dawki nawozów mineralnych należy ustalać w oparciu o aktualną zasobność gleby określoną w trakcie analizie chemicznej wykonanej przed uprawą szpinaku. Stosownie do wyników analizy należy dokonać bilansu składników w glebie oraz ustalić dawki uzupełniającego nawożenia mineralnego. W czasie nawożenia należy pamiętać, że szpinak jest wrażliwy na niedobór manganu.
Szpinak nie lubi też świeżo wapnowanych gleb, dlatego też wapno należy zastosować w roku poprzedzającym uprawę. Przy uprawie wiosennej nie należy stosować nawożenia pogłównego ze względu na kumulowanie się azotu.
Pod szpinak uprawiany w drugim roku po oborniku stosuje się przeciętnie 150-200 kg NPK na 1 ha. Ze względu na krótki okres wegetacji szpinaku nawożenie azotem nie powinno przekroczyć całkowitej dawki 80-90 kg na 1 ha. Nawożenie pogłówne szpinaku należy stosować tylko w przypadku uprawy ozimej, wówczas wiosną stosujemy ok. 30-40 kg na 1ha. W stosunku do fosforu i potasu wymagania szpinaku są umiarkowane, dawki tych składników powinny wynosić: 30-60 kg P2O5 oraz 80-150 K2O na 1 ha.
Źródło: „Metodyka INTEGROWANEJ PRODUKCJI BURAKÓW SZPINAKU”, Opracowanie zbiorowe Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach, pod kierunkiem prof. dr hab J. Robaka, Warszawa, wrzesień 2016 r.
