Potrzeby pokarmowe

Ocenia się, że przy plonie 25 ton róż z hektara (całkowita masa roślin około 100 t), kalafior późny pobiera z gleby 320 kg N, 110 kg P2O5, 400 kg K2O i 23 kg MgO. Odmiany wczesne mają mniejsze potrzeby pokarmowe i mniej zabierają składników z gleby. Tylko część pobranych składników jest wynoszona z pola wraz z plonem, większość pozostaje na polu w resztkach roślinnych. Wymagania nawozowe kalafiora są wyższe niż potrzeby pokarmowe, zarówno w odniesieniu do azotu jak również potasu i fosforu.

Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie dla odmian wczesnych wynoszą:

  • azot 105-120 mg/dm3
  • fosfor  50-60 mg/dm3
  • potas 160-190 mg/dm3
  • magnez 45-55 mg/dm3
  • wapń 1000-1500 mg/dm3

Optymalne zawartości składników pokarmowych w glebie dla odmian późnych wynoszą:

  • azot 120-135 mg/dm3
  • fosfor 60-70 mg/dm3
  • potas 190-220 mg/dm3
  • magnez 65-75 mg/dm3
  • wapń  1000-1500 mg/dm3

Wymagania nawozowe

Podstawowe znaczenie integrowanej uprawie kalafiora ma nawożenie organiczne, jako źródło próchnicy glebowej i składników pokarmowych dla roślin. Nawozy mineralne stosuje się dla uzupełnienia niedoborów składników w glebie, w oparciu o analizę chemiczną gleby, wykonaną w Stacjach Chemiczno-Rolniczych.
Ustalając ilość potrzebnych składników, które powinno się dostarczyć w nawożeniu mineralnym, należy od wymaganej przez kalafior zawartości składników w glebie, odjąć aktualną ich zawartość w glebie, którą wykazała analiza chemiczna, wykonana dla danego pola. Uzyskaną różnicę w ilości składników w 1 dm3 (litrze) gleby, należy przeliczyć na ich zawartość w 20 cm warstwie ornej na powierzchni 1 ha (w kg/ha), poprzez przemnożenie przez 2 (np. 50 mg N/dm3 = 100 kg N/ha). Uzyskamy w ten sposób ilość składników jaka powinna być uzupełniona w okresie wegetacji ale należy ją pomniejszyć o ilość składników wniesionych wraz z nawozami naturalnymi lub organicznymi (obornikiem, nawozami zielonymi i innymi oraz resztkami pożniwnymi przedplonu, jeśli nie był nim nawóz zielony).

Azot

W przypadku azotu powinno się też uwzględnić ilość tego składnika uwalnianą w sezonie uprawy z próchnicy glebowej. Średnio, na glebach o zawartości próchnicy 1–2 % uwalnia się w ciągu roku od 10–20 kg azotu, a na glebach bardziej próchnicznych (2–4 %) od 20–40 kg azotu na 1 ha. Podzielenie dawki azotu jest korzystne, gdyż zapobiega stratom tego składnika, w początkowym okresie wzrostu roślin, kiedy nie jest w całości wykorzystany. Do nawożenia przedwegetacyjnego używa się nawozów pojedynczych (saletrzak, mocznik, saletra amonowa, superfosfaty, sól potasowa, siarczan potasu) lub wieloskładnikowych, najczęściej granulowanych. Pozostałą część nawozów azotowych stosuje się pogłównie, w okresie wzrostu kalafiora.

Należy unikać późnego dokarmiania pogłównego azotem, w okresie kiedy zawiązek róży jest już widoczny, gdyż nie ma ono już praktycznie wpływu na wysokość plonu. Może sprzyjać gromadzeniu się azotanów w liściach i różach oraz stymulować rozwój zaburzenia fizjologicznego objawiającego się pustymi przestrzeniami w głąbach. Do nawożenia pogłównego stosuje się nawozy łatwo przyswajalne, przeważnie saletry (wapniowa, amonowa, potasowa), mocznik lub nawozy wieloskładnikowe.

Fosfor i potas

Całą ilość potrzebnych nawozów fosforowych i potasowych oraz część nawozów azotowych (połowę lub 2/3 dawki) stosuje się w nawożeniu przedwegetacyjnym, najczęściej wykonywanym wiosną, w trakcie przygotowywania pola pod uprawę. Nawozy fosforowe, ze względu na niewielką zdolność fosforu do przemieszczania się w glebie, lepiej jest stosować przed orką zimową. Nie można wykonywać w jednym terminie nawożenia fosforem i wapnowania gleby.

W uprawie kalafiora wczesnego wystarcza jednokrotne dokarmienie, natomiast w uprawie kalafiora późnego nawożenie pogłówne stosuje się dwukrotnie. Pierwsze dokarmianie przeprowadza się po przyjęciu się rozsady, kiedy rośliny zaczynają się rozrastać, a drugie w okresie maksymalnego rozrastania się rozety, ale przed rozpoczęciem wiązania róż.

Nawożenie pogłówne może być także stosowane w formie oprysków dolistnych. Są one szczególnie zalecane gdy występują objawy niedoboru składników w roślinie, istnieje potrzeba szybkiego pobudzenia wzrostu roślin, system korzeniowy uległ uszkodzeniu podczas mechanicznych zabiegów uprawowych, utrudnione jest pobieranie składników z gleby lub nastąpiło ogłodzenie roślin spowodowane silnym zachwaszczeniem.

Wymagania uprawowe kalafiora

Źródło: „Metodyka INTEGROWANEJ PRODUKCJI KALAFIORÓW”(wydanie drugie)”, opracowanie zbiorowe zespołu Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach pod kierunkiem prof. dr hab. F.Adamickiego i dr hab. B.Nawrockiej, Warszawa, grudzień 2015 r.